Dutch language
Toegegeven: Iron Ites speelde een thuismatch (in de Petrol Club) en de stemmen van het publiek gaven de doorslag. In Nederland zou allicht Rass Motivated het gehaald hebben, door de jury van de BRC terecht even hoog ingeschat als de Antwerpse band. Belangrijkste èn meest heuglijke vaststelling: het niveau van deze wedstrijd lag dit jaar bijzonder hoog.
De Benelux Reggae Contest, sinds vorig jaar een onafhankelijke organisatie (en dus niet langer partner van de European Reggae Contest), heeft de wijze beslissing genomen om de finale te laten betwisten in Antwerpen, en niet langer in Maastricht. We hebben daar mooie jaren beleefd maar voor de meeste Belgen en Hollanders is Maastricht nog altijd een ver-van-mijn-bed-show. Alleen de fans van de finalisten getroostten zich de moeite om de verre rit aan te vatten. In Antwerpen hopen de organisatoren een breder publiek aan te spreken, en dat is de eerste keer ook aardig gelukt, met een opkomst die niet moest onderdoen voor die van sommige bekende namen.
In de preselectie was al duidelijk geworden dat de lat dit jaar bijzonder hoog lag, zeker nu er ook deelnemers waren uit Frankrijk en Duitsland. Een simpele beat uit een computer volstaat al lang niet meer om de Benelux massive te bekoren. Originaliteit en muzikaal vakmanschap hebben meer dan ooit de schifting bepaald, en dat kunnen wij natuurlijk alleen maar toejuichen. Pura Vida (winnaar 2008) en Sunrockers/One Root (2012) blijken geen overlevers van de gouden jaren ’70, zoals in de dancehall wel eens minachtend geroepen wordt, maar wel sterkhouders en vernieuwers van een muzikale traditie die met iedere generatie meer respect en erkenning lijkt te krijgen.
Dat geldt zelfs voor Rass Motivated & The Essence, de Rotterdamse finalist die het publiek in de Petrol overdonderde met een spectaculaire, van ragga, rock, hiphop en psychedelica doordrongen nieuwe sound. De songs golfden aan en af, soms strictly drum & bass (in de oude, Jamaicaanse betekenis), dan weer apocalyptisch wild om zich heen slaand, met zware gitaarakkoorden, roffelende drums en hitsige toetsen. The Essence had ook de beste bassist van de avond (van Nederland?) in de rangen, niet alleen riddimwise maar ook als leidende muzikant, die de nummers extra pit en power gaf. Rass Motivated zelf (Sherandel Maynard) was niet altijd even verstaanbaar maar hij zong, rapte en singjayde met de flair en het vertrouwen van de grootsten, ondersteund door een uitstekende backingzangeres. En met de conscious lyrics van de ware rastaman. Rass Motivated & The Essence was zonder twijfel de meest vernieuwende act in de finale, een groep die ook mensen buiten de reggae moet kunnen overtuigen.
Ook de Franse zanger Tony Nephtali had een prima band meegebracht, en een zangeres die in enkele solopassages mocht bewijzen dat zij net zo goed de frontvrouw had kunnen zijn. Opnieuw een muzikaal gevarieerde set, met afwisselend Frans- en Engelstalige tunes, en een dominante rol voor de leadgitaar. Het geluid deed soms wat denken aan SOJA (Soldiers of Jah Army), zeker geen slechte referentie, ook al omdat Nephtali een gelijkaardige (rock)stem heeft. Ook deze groep kleurt buiten de lijntjes van de klassiek gestroomlijnde rootsreggae en de jongere dancehall style maar zonder die voedingsbodem te verarmen.
READ MORE AT REGGAE.BE
